Erich Heckel

Erich Heckel volgt een opleiding als architect aan de technische Hogeschool van Dresden vanaf 1904. Hij richt in 1905 samen met Ernst Ludwig Kirchner, Fritz Bleyl en Karl Schmidt-Rottluff, met wie hij al in 1901 bevriend was geraakt, de kunstenaarsgroep ‘Die Brücke’ op. Het werk van de kunstenaars van deze groep wordt gerekend tot het Duitse expressionisme. Het gaat de schilders om het weergeven van innerlijke gevoelens met behulp van kleur. Vanaf 1907 wordt de penseelvoering van Heckel meer pasteus en komt zijn manier van schilderen dicht bij het Franse Fauvisme. Net als de andere expressionisten van Die Brücke schildert Heckelvooral naakten en landschappen. Voor Heckel en de andere Brückeleden wordt de techniek van de houtsnede even belangrijk als het schilderijen met olieverf. De houtsnede is een druktechniek, die vanwege haar inherent grove karakter goede mogelijkheden biedt tot expressieve gevoelsuitingen. Dit had de Noorse kunstenaar en innovator van de houtsnedenkunst, Edvard Munch – die het grote voorbeeld was voor de leden van Die Brücke naast Gauguin en Van Gogh – al laten zien in de jaren negentig van de negentiende eeuw. In 1909 maakt Heckel een reis door Italië, waarbij hij culturele steden als Verona, Padua, Venetië en Rome bezoekt.

Omstreeks 1910 verandert zijn schilderstijl, deze wordt monumentaal en krijgt stilistisch gezien het karakter van de houtsnede. Nadat enkele andere leden van Die Brücke hem daarin zijn voorgegaan, gaat Heckel in 1911 naar Berlijn, het centrum van de Duitse avant-garde. Hij raakt er bevriend met Franz Marc, die op dat moment een prominent lid is van een andere belangrijke kunstenaarsgroep van expressionisten, genaamd ‘Der Blaue Reiter’. Ook raakt hij bevriend met Lyonel Feininger. De invloed van de grote stad en zijn nieuwe kunstenaarsvrienden heeft invloed op zijn schilderstijl, zijn penseelvoering wordt losser Zijn onderwerpskeuze breidt zich uit, zijn schilderijen krijgen een meer melancholisch karakter, de tragiek van het menselijk bestaan wordt zijn thema, al blijft hij ook naakten en landschappen schilderen. In 1913 maakt hij zich los van Die Brücke, en de groep valt uiteen. Hij heeft dat jaar tevens zijn eerste solotentoonstelling, bij Galerie Gurlitt in Berlijn, welke goed wordt ontvangen. Vanaf 1914 krijgt hij in zijn werk weer meer aandacht voor de vorm, al blijft de expressieve kleur een belangrijk element van zijn werk.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin hij in België werkzaam is voor het Rode Kruis, leert hij de kunstenaars Max Beckmann en James Ensor kennen. Vanaf 1920 verandert zijn schilderstijl opnieuw, hij gaat landschappen schilderen in een romantisch realistische stijl. Een groot aantal werken wordt tijdens Hitlers Derde Rijk ‘entartet’ verklaard. En in 1937 worden ruim 700 van zijn werken door het Naziregime in beslag genomen. In 1944 wordt zijn atelier in Berlijn verwoest door een bombardement. Hij verhuist naar Hemmenhofen aan het Bodenmeer, waar hij in 1970 komt te overlijden.