Jaap Gidding

Jaap Gidding was in zijn eigen tijd landelijk bekend vanwege zijn architectuur-gebonden decoraties. Hij speelde met elementen van Art Deco en Art Nouveau, zoals bijvoorbeeld te zien is in zijn werk aan het Theater Tuschinski in Amsterdam. Zijn stijl kende verschillende fasen: van eclectisch vroeg-expressionisme rond 1910 naar robuust expressionisme in de jaren 20, en een kubistische stijl in de jaren 30. Gidding schilderde en tekende ook landschappen en bloemstillevens, maar zijn hoofdactiviteiten lagen op het terrein van de decoratieve kunst en de kunstnijverheid. Voor verschillende fabrikanten werkte hij als ontwerper van glas, aardewerk, tapijten en tafelkleden, o.a. voor de Kon. Verenigde Tapijtfabrieken. Als decorateur werd hij ingeschakeld bij de inrichting van theaters, bioscopen, restaurants en café’s. Hij produceerde behangselontwerpen, glasmozaïeken, wand- en plafondschilderingen en glas-in-loodpanelen. Ook vervaardigde hij panelen van eterniet.

Zijn werk wordt in het algemeen gekenmerkt door vlakvullende, decoratieve composities met meestal in het centrum een hoofdthema, dat omgeven wordt door kleurige, fantasierijke ornamenten. Het hoofdonderwerp wordt vaak gevormd door gestileerde dierenmotieven, zoals herten en gazellen. Zijn werk kan strak van vorm, maar ook speels en los van karakter zijn. In het werk van Gidding is vooral de invloed van Colenbrander te herkennen. Onder invloed van het expressieve werk van de Duitse kunstenaars dat hij leerde kennen in München, gebruikte hij felle kleuren die echter nooit zo uitbundig zijn als die van zijn Duitse collega’s.